W tej samej chwili Gloria wskoczyła do auta i usiadła obok niego. jadalni. W progu zatrzymała się jak wryta. Rose siedziała przy stole, przed nią leżał magazyn - Jak pan każe, milordzie. ekscytowany uderzał piętami o jej boki i podskakiwał się na widok jego zawziętej miny. - No, dobrze, zapytam cię wprost. Co się stało? - Przepraszam - bąknął nieporadnie. - Nie powinienem był... Kilka minut później drzwi klasy znowu się otworzyły. W progu stanęła dyrektorka. - Masz piękną córeczkę, Philipie. Chyba nigdy jeszcze nie widziałem tak ślicznego dziecka. Alexandrą. - No cóż, kto by pomyślał... - Przepraszam, pani Delacroix. Pani siostrzeniec życzy sobie, bym miała nową suknię. - Duży, różowy, o długich nogach... urodzinowego. Jego wsparcie zwiększyłoby szanse kuzynki na dobre zamążpójście o wiele - Słucham, z czym pan dzwoni, detektywie Santos?
Nagle rozległo się coś przypominającego wystrzał. Klara instynktownie rzuciła się na wózek i pchnęła go całym ciałem między dwa samochody. Zderzyła się przy tym z Bryce'em, który zrobił to samo. Gdy rozejrzeli się wkoło, zorientowali się, że strzelił gaźnik czyjegoś samochodu. Klara odetchnęła głęboko i sprawdziła, jak się czuje dziecko. Mała spokojnie jadła swoje krakersy. Lucien usiadł. - Chcesz powiedzieć, że to na zawsze?
- No cóż... Tak czy inaczej, nie trzeba niepokoić żony tą sprawą, - Mogę w czymś pomóc? - zapytała Zuzanna. - Na pewno dojdziemy do porozumienia - uspokoił go Hughes i
jednak instynkt popychał ją, by to sprawdzić. - Przecież musiałaś wiedzieć, że wrócę – odpowiedział krótko. Nie wierzyła własnym oczom. Przyglądał się jej książę.
wyglądam w nowej zielonej sukni z muślinu i... Od tamtej chwili Gloria i Liz stały się nierozłączne. Spotykały się na przerwach, razem jadły lunch, wieczorem prowadziły długie rozmowy przez telefon, a rano spotykały się na przystanku tramwajowym pięć przecznic od szkoły i resztę drogi szły pieszo, gadając jak najęte. - Tak, milordzie. - Służący obrócił się na pięcie. Niezdolna dobyć słowa, patrzyła z otwartymi ustami, jak Santos powala jednego z żałobników i uwalnia się z uchwytu drugiego. Jakaś kobieta krzyknęła, szef domu pogrzebowego zawołał, że wzywa policję. Tymczasem Santos przedzierał się już przez tłum w jej kierunku. - Powiedz... tacie ode mnie dobranoc. I że chciałabym... - Zamilkła ogarnięta nagłą paniką. - Nieważne. - Może pan robić, co pan chce, milordzie. - Lily? Lily... - Ujął jej dłoń. - To ja, Santos.